شهر شهر فرنگه
هی هی هی ؛ این بلدیه هم که دست از سرِ این چار چرخه ی شهر فرنگی ام برنمیداره . هی ایراد می گیره و میگه هوا رو آلوده می کنی . من هوا رو کثیف می کنم یا اون خرکچی که هی داد میزنه " عسل طالبی ، طلاست گرمک . بی بلاست گرمک " . هوا هم که بعد از اون توت پزون ِ یکی دو روز پیش هی داره گرم تر و گرم تر میشه . بی خودی نیست که میگن " انقلاب تابستونه ".
چار چرخه ی شهر فرنگم رو هل می دهم و می روم تا این " علی مکانیک " یا برادرش " ابرام مکانیک" دستی بر سر وروی شهر فرنگم بکشند، و اگر رو دل کرده ، هی گاز بدن و هی گاز بدن تا شاید دوده ای که در دلش جا خوش کرده بپره بیرون و راحت بشه .
علی مکانیک در کنار خیابون سرشو کرده تو دهن ِ چار چرخه ای و داره به اندام های درونش ور میره ؛ چند تا " مکانیک بچه " که روغن از سرو لباسشون با لا میره خم شدن و دارن آچار و دیگر ابزار جراحی رو به دست اوستا میدن .
علی آقا مکانیک یکهوبخود ش تکونی میده و کمرشو راست میکنه ؛ نه اینکه بخاطرمن که چند دقیقه ای است پشت در کریدور بخش جراحی ایستاده ام . اون نازنین کوچولویی که در جیبش تکون تکون خورده و از خواب بیدار شده را از جیب لباس جراحی اش درمیاره و محکم می چسبونه به دهان و گوشش . اشتباه نکنید اون کوچولو رو نمی بوسه ، بلکه داره تو دهنیش نجوا می کنه...
علی خان، یکی از بچه مکانیک ها رو از مغازه صدا می کنه و میگه:
- ببین این شهر فرنگی چکار داره .
مکانیک بچه ای لاغر اندام با صورتی بدرازای چهره ی زیبای زرافه ، با همون چشمهای درشت و مهربون ، و لب و لوچه و دندان های بلند و سپید ، به من لبخندی میزنه و میگه :
- شهر فرنگتون رو بگذارید اون ور خیابون ، روی اون پل آهنی ".
بچه برقکار بخش ِ چشم پزشکی - که وقتی دید ِشهر فرنگم کم سو میشه و یا سیم هاش اتصال میکنه وکار روی دستم می گذاره - سر میر سه . میگه :
- آقا شهر فرنگی ، هیچ میدونی که این آقا مهدی دکتره .
- دکتره؟ !
اسم ِ مکانیک بچه رو هم یاد می گیرم .
- آقا مهدی دکتره ، بله . در مریض خونه کار میکنه .
از گرد شدن ِ چشمونم از پشت شیشه ی عینکم ، آقا مهدی می فهمه که باید توضیح بده و گرنه عمو شهر فرنگی ممکنه پس بیفته و کار رو دستشون بگذاره . میگه:
- سه ساله که به سفارش عمویم در بخش پرستاری بیمارستان ... دارم در کشیک شب کار می کنم و الان شدم یک پا پرستار " . هی هی هی .
...
چار چرخه ی طناز و عشوه گری ، بی سر و صدا از پشت شهر فرنگم ، سرشو فرو می کنه به پیاده رو و لبشو می چسبونه به در فلزی پارکینک همون ساختمونی که روی پل آهنی اش من واستادم . چی میگه وچی راز و نیاز می کنه که من نمی فهمم . با با ، شهر فرنگی یکی از گوش هاش سنگینه و همه چیز رو نمی شنفه ؛ چیزی هایی رو می شنفه که می خواد. هی هی هی .
مردی درشت اندام ، با یال و کوپال ِ پرورش اندام – زیبایی اندام دیروزی – تی شرتی سپید ِ تر وتمیز بر تن و آرایش سر و صورت امروزی از چارچرخه خارجیش بیرون می پره و به سوی دکان ِ مکانیکی میره . " مکانیک بچه " ، میگه :
-عمو ، ابراهیم آقا رو نشناختی ؟
- نه والا نشناختم . ابرام مکانیک کو ؟
- از کنارت رد شد . همونی که اون چارچرخ مامانی رو داره .
هی هی هی .
...
برگ ترخیص بر دست و جیب خالی شده، از درمانگاه ِ کنار پیاده رو راه می افتم تا برم . ای بابا ، من که ترمز ندارم ! گویی مکانیک بچه سرم بر دست، ترخیصم کرده . بی خوابی ِ کشیک شب بیمارستان را سبب این بی توجهی نمی بینم . اون که گفت :
- کشیک شب خیلی راحته و سرتو میزاری تا خروس خون می خوابی .
ترخیص شدی شهر ِ فرنگی . هی هی هی
...
به تربار فروشی ِ سر ِ گذر می رسم و سرکی می کشم تا پیازی بخرم و به خونه برم . آقا هادی تره بار فروش ، بگرمی احوالم رو می پرسه . نگاهم می افته به جوانی که سرشو کرده توی جعبه ی خیار و سخت مشغوله . آقا هادی میگه:
- این حسین آقا شاگرد جدیده که از شیراز اومده ؛ حسین آقا مهندسه .
- مهندسه؟ !
- بله من در رشته ی عمران درس خوندم . از دانشکده ی مهندسی دانشکاه شیراز.
هی هی هی
...
سرم داره گیج میره . نه بابا از گرما که نیست . از مهدی دکتره و ابرام مکانیک و آخرش هم این حسین مهندس که واقعا مهندسه ؛ مثل اون عبدالله مهندس فارغ التحصیل ِ مدرسه ی دارالفنون که پیشتر شرح حالشو براتون گفته و باز خواهم گفت .
.
