زندگي را با ساعت تنظيم نمي كرديم . زمان براي ما چندان اهميت نداشت .

​

زندگي را با ساعت تنظيم نمي كرديم . زمان براي ما چندان اهميت نداشت .

  " خداوندا ، چنان كن سر انجام كار ، تو خوشنود باشي و ما رستگار . "

اين بخشي از دعاي صبحگاهي بود كه در سر صف ، با صدايي بلند داد مي زديم تا همه بشنوند . معني آن را نمي فهميدم ؛ مگر امروز پس ازگذشت 60 سال از آن روز ها مي فهمم ؟

    مدرسه ، ساختماني وامانده بود از دوره ي قاجار . دور تا دور حياط اندروني ، اتاق بود كه بهم راه داشتند و با پله هايي بلند ، به حياط مي رسيدند  .

مستراح مدرسه عمومي بود . ايستاده مي شاشيديم و با بچه ها مسابقه پرش مي داديم .

...

 پس از نيايش صبحگاهي   در بعضي روزها ، آقاي ابراهيمي ناظم ِ چوب بدست فرياد مي زد :

" يلان فلك رو بيار ".

و "يلان " ، مستخدم يا بگفته امروزي ها " باباي مدرسه  " بود .

شيون ِ همكلاسي مان كه پايش را به فلك بسته بودند و تازيانه آقاي ناظم  آن را نوازش مي داد ، ما را از رفتن به مستراح باز مي داشت . همانجا مي شاشيديم .

...

...

     فرياد ِاين مرد ِ وانتي سرگردان در كوچه ها و پس كوچه ها ، كه مي نالد :

" آب ِ گرم كن ، خرده ريز انباري و آهن پاره و ...  خريدارم " . من را به آن روزهاي سرد بچگي مي برد .

 آيا  اين شيون در گلو خفه شده ي همكلاسي دبستاني ام نيست كه سر صف به فلك بسته شد و چوب درخت آلبالوي آقاي ناظم پايش را قلقلك ! داد ؟

...

 مرحمت عالي زياد .

شهر فرنگي –

28 مرداد ماه 93