آب روان

     کلاه برسر و شال بر گردن ، فرورفته در روپوشی گرم  ، به کناره نرده ی فلزی پلی  کوچک ، با تابلوی " ورود یکطرفه " می رسم .  آب ِ  از کوه بر آمده ی "گلابدره  "   در راه ، گل آلود شده و  شتابان ، به سوی دشت روان است تا در آن نشیند و 

خاک از تن برگیرد ؛

     اتومبیل های ریز ودرشت ، با نازراننده هایی که افتخار به کمپانی های سازنده داده اند ، بی توجه به هشدار تابلوی ورود ممنوع  ، از پل نازک فلزی می گذرند . اتومبیل پرایدی به رانندگی خانمی جوان ، که شش دختر بچه را چون تخم مرغ های آرمیده در سبد ، از کودکستان – پیش دبستان – به خانه های شان می رساند ؛  بی توجه به تابلوی هشدار  ، از راه می رسد 

واز پل می گذرد

    تا به خود آیم ، اتومبیلی با شتاب درجلوی پایم می ایستد ؛ دختر خانمی دماغ بریده ،  در روپوشی بدور تن پیچانده  ، بیرون می پرد و و من راکه به نرده ی فلزی خود را چسبانده ام کنار می زند .شتابان ورق هایی از دفترچه ای که بد ست دارد به رود  می اندازد واز  زیرِ لب قرمز رنگش ، چیز هایی می گوید .

می گویم :

" ورد می خوانی؟ "

بدون اینکه به من نگاهی اندازد می گوید :

" برایت چه فرق می کنه "

   " اگر می خواهید بدانید کشوری توسعه می یابد یا نه ، سراغ صنایع و کارخانه های آن کشور نروید ، این ها را به راحتی می توان خرید یا دزدید و یا کپی کرد . می توان نفت فروخت و همه ی این ها را وارد کرد .

برای اینکه آینده ی کشوری را پیش بینی کنید بروید در دبستان ها ببینید آنجا چگونه بچه ها را آموزش می دهند . اگر کودکان شان را پرسشگر ، خلاق ، صبور ، نظم پذیر ،خطر پذیر ، اهل گفتگو و بر خوردار از روحیه ی مشارکت جمعی و همکاری گروهی تربیت می کنند ، مطمئن باشید که آن کشور در چند قدمی 

توسعه پایدار و گسترده است . "

   نگاه کردن ، شنیدن ، گفتن ، نفس کشیدن ، راه رفتن ، خوابیدن ، سفر کردن ، بازی ، تفریح ، مهرورزی ،عاشقی ، زناشویی و اعتراض ، بیشتر از املاء و انشاء نیاز به معلم و آموزش دارد .

عجایب را در آسمان می جوئیم ، ولی یکبار به شاخه ی درختی که جلوی خانه ی ما ، مظلومانه قد کشیده است خیره نشده ایم . افسوس .